Bariery wyjścia powodują, że przedsiębiorstwa dalej działają w danym sektorze, nawet jeśli uzyskują niższą od przeciętnej stopę zysku. Nawet w sektorze, w którym istnieją stosunkowo wysokie bariery mobilności, wiodące firmy nie mogą liczyć na uzyskanie korzyści płynących z konsolidacji, jeśli wysokie bariery wyjścia utrzymują na danym rynku firmy mało skuteczne. Potencjalna rentowność w długim okresie zależy od przyszłej struktury. W okresie bardzo szybkiego wzrostu we wczesnej fazie życia sektora, poziom zysku jest zazwyczaj wysoki. Na przykład, wzrost sprzedaży sprzętu narciarskiego pod koniec lat sześćdziesiątych przekraczał 20% rocznie, a niemal wszystkie firmy uzyskiwały dobre wyniki finansowe. Gdy jednak tempo wzrostu sektora spadnie, następuje burzliwy okres, w którym nasilona rywalizacja powoduje wyeliminowanie słabszych firm. W tym okresie dostosowawczym wszystkie firmy mogą ucierpieć pod względem finansowym. To, czy pozostające firmy osiągną ponadprzeciętne zyski, zależeć będzie od poziomu barier mobilności, a także od innych strukturalnych cech sektora. Jeśli bariery mobilności są wysokie lub jeśli wzrosły w trakcie jego dojrzewania, to pozostające w niej firmy mogą osiągać dobre wyniki finansowe nawet w okresie wolniejszego wzrostu. Jeśli jednak bariery mobilności są niskie, to wolniejszy wzrost prawdopodobnie oznacza koniec ponadprzeciętnych zysków. Tak więc dojrzałe sektory mogą być, ale nie muszą, równie rentowne, jak w okresie rozwoju.
